ostatnich prac Skupniewicza wirują wtopione w przeźroczyste mgławice iluzyjnej przestrzeni lub wyłaniają się z niej wyróżniając się ze swego kontekstu, stabilnego i uporządkowanego, kontrastem pogmatwanych i zarazem napiętych w ruchu kształtów. Stwarza to klimat tych obrazów pełen ekspresji i może stanowić podstawę do poszukiwania głębszego ich sensu wśród możliwych literackich odpowiedników. Przedstawienia te nie są przecież pozbawione odniesień do istniejących już malarskich tradycji chociażby ekspresjonizmu czy szeroko pojmowanego nadrealizmu. Przez pewne w tym zakresie analogie mogą poszczególne elementy struktury przedstawionej funkcjonować w związku z tym jako symbole. Tego rodzaju interpretacje podpowiadają tytuły obrazów: <hi rend="italic">Liturgia nieobecności ludzkiej, Osaczony...</> Nie wydaje się jednak