wreszcie na krześle, sam usiadł naprzeciw. Wyciągnął do niej przez stolik ręce. Ewelina zaczęła je nagle całować. Usiłował się uwolnić. <br>- Ewelina, daj spokój! - rzekł ostro. <br>- Przepraszam cię, przepraszam - załkała. <br>- Nie masz mnie za co przepraszać. I nie o to tu chodzi. Trzeba teraz pomyśleć, co będziesz robiła w czasie mojej odsiadki. <br>Spojrzała na niego oczyma zalanymi łzami. <br>- Ty nie będziesz siedział! Musimy tylko stąd wyjechać. <br>- Skąd te rewelacje?<br>- Byłam u Walczaka. <br>Zapadła cisza. A więc po raz drugi jego życiowe sprawy rozwiązują się z łaski wybrańców nowej władzy. Śmieszne. A nawet żałosne. <br>- A jak sobie poradzisz bez swojej cegielni?<br>- Co tam