ministrów Stanisław Potocki (wyznań i oświaty) i Tadeusz Mostowski (spraw wewnętrznych i policji) cieszyli się uznaniem i szacunkiem, ale nie uzyskali rzeczywistego wpływu. Władza znalazła się w ręku czynnika nieprzewidzianego w konstytucji: naczelnego wodza armii polskiej, którym został brat carski, w.ks. Konstanty.<br>AleksanderI powierzył mu nieoficjalnie rządy w Polsce, odsuwając go w ten sposób od Petersburga i od następstwa tronu rosyjskiego. Z natury Konstanty był autokratą niezrównoważonym i brutalnym; cenił sobie wielkorządztwo warszawskie i bronił jego odrębności wobec Petersburga, ale z konstytucją i z dążeniami kraju zupełnie się nie liczył. Do spraw wojska, którym dowodził, nie pozwalał się mieszać rządowi