upłynął rok, a może dwa lata. W każdym razie żyłem z Kirą wystarczająco długo, aby poznać jej zmienne usposobienie i odchylenia psychotyczne, które człowiek postronny mógłby wziąć za kaprysy charakteru. Na jej wybuchy schizofreniczne starałem się odpowiadać wyrozumiałym milczeniem i łagodnością.<br>Widziadło będące odbiciem Kiry w przestrzeni ukazywało mi się odtąd wielokrotnie, i to nie tylko na ulicy czy w kawiarni, ale nawet w moim gabinecie, chociaż podczas pracy zamykałem się na klucz, Musiałem mieć się na baczności i strzec moich rękopisów przed wścibstwem Weroniki, która według wszelkiego prawdopodobieństwa była przekupiona przez Ligenhorna. Ta stara, prosta kobieta nie zdawała sobie sprawy