ma już we mnie nic, tylko jej obraz. I pragnienie, żeby przyszła. I strach przed nią. Zwierzęcy strach. <br>Gdyby nie Andrzej, miałabym to wszystko już dawno za sobą. I za to go nienawidzę. I za to, że ciągle jest. Patrzę na okno. Czwarte piętro. Ale wyskoczenie przez okno wymaga większej odwagi niż odkręcenie gazu. I nie daje gwarancji. Gdyby mi znów kazali żyć? <br>Co chwila patrzę na swoje ręce, na swoje nogi; patrzę w lustrze na swoją twarz. Sprawdzam. Czy tak się zaczyna obłąkanie? <br>Nie być trupem. Zginąć w katastrofie. Tak, żeby wiatr rozniósł szczątki po polach, po lasach, po górach