w przesądy, ale w głosie Wadkowskiej było coś. Zawiść? Obejrzała się ku oknu. Irenka ustawiała właśnie pod pustą psią budą stajnię ze swoich kasztanów. Nie będę się bała ani bawiła w dyplomację, postanowiła. Ona umrze, może w każdej chwili skończyć. A zdradzić mnie nie ma nawet okazji. Nikt jej nie odwiedza. Zresztą nie zdradzi, to jest swój człowiek.<br> - Proszę pani - pochyliła się nad łóżkiem - ja nie tylko przyszłam panią odwiedzić. Mnie przysłała organizacja - powiedziała jednym tchem.<br> Poczuła woń potu i słabych perfum unoszących się znad wygniecionej poduszki. Pani Wadkowska wpatrzyła się w nią zogromniałymi, zblakłymi oczyma.<br>- Do mnie? Cóż ja... Ja