z Laco Adamikiem w Starym Teatrze w pracy nad rolą Elżbiety de Valois w romantycznym Don Carlosie Fryderyka Schillera. Francuska księżniczka poślubiona staremu hiszpańskiemu władcy Filipowi, w surowych murach Escurialu i w ryzach panującej tam sztywnej etykiety, czuła się jak ptak uwięziony w złotej klatce. Zwłaszcza że jej młode serce odwzajemniało wielkie uczucie pasierba Don Carlosa. W pięknych romantycznych tyradach głos Elżbiety rozwibrowany namiętnością zyskiwał walor poezji zdolnej przemieniać rzeczywistość. Uczucie dwojga kochanków, których życie podporządkowane zostało prawom absolutnej monarchii, było tym większe, że należało do istot wrażliwych, czujących i rozumiejących świat podobnie. Jedna z trudniejszych ról światowego repertuaru w wykonaniu