miłości i pragnące dawać ją wzajemnie, niekoniecznie musiało wybrać "przystojnego oficera o twarzy rasowego ziemianina". Wybrało go dopiero po śmierci Nahorskiego jej pragnienie wypełnienia pustki, ustawiło obraz Godlewskiego na całkiem innym niż dotychczas miejscu, w innym świetle, nadając teraz tym samym ruchom, słowom, spojrzeniom - odmienne, nowe znaczenie. Zaczęła pracować z ogromną siłą wyobraźnia, kierując marzenie i każdą jej myśl na fałszywe tory. - A więc może się mylę, że wszystko skończone? - myślała wtedy po jego odjeździe. - Powiedział mi przecież, że ma przygotowany zaręczynowy pierścionek... Dla kogo?... Nikt nie słyszał o jakiejś narzeczonej... A więc jest płomyk nadziei! Mówił, że podobają mu się