poświęconej temu okresowi uczestniczył pacjent, który chciał przełamać swoją nieumiejętność utrzymywania normalnych kontaktów ojcowskich ze swoimi synami. Czuł, że bardzo ich kocha, ale nie potrafił swoich uczuć uzewnętrznić. Spędzał z nimi niewiele czasu. Chciał to zmienić. W trakcie rozmowy z terapeutką okazało się, że gdy miał pięć lat, stracił swojego ojca. Matka powiedziała mu wówczas, iż odtąd będzie pełnił rolę najstarszego mężczyzny w domu. Podczas pogrzebu ojca nie płakał, bo usłyszał od babci, że powinien być dzielnym żołnierzem, z którego mama będzie mogła być dumna.<br>Podczas modlitwy terapeutka zaprosiła Chrystusa, by małemu chłopcu będącemu wewnątrz pacjenta dał możliwość opłakiwania śmierci ojca