Znane od najmłodszego permu z Europy (Dvinia) i Afryki Południowej (Procynosuchus), różniły się od pierwotniejszych krewniaków głównie większymi otworami skroniowymi (ryc. 13.15). Znamionuje to nadzwyczajny rozwój mięśni zamykających żuchwę. Ich przyczepy przesunęły się ku górze, pozostawiając w końcu nie zajęty jedynie grzebień pośrodku potylicy. Doprowadziło to do zupełnego zaniku oka ciemieniowego. O powiązanych z tym przemianach budowy żuchwy i ucha środkowego była już mowa w poprzednim rozdziale.<br>Dołki na powierzchni kości w nosowej części czaszki niektórych z nich są <br>interpretowane jako dowód istnienia wąsów czuciowych. Wysoce prawdopodobne więc,<br>że gdybyśmy mieli w dzisiejszych faunach przedstawicieli tej grupy, bez wahania <br>zaliczone zostałyby