W dniu rozprawy sala Sądu Wojewódzkiego w K. wypełniona była po brzegi. To był proces starych ludzi, z których najmłodsi świadkowie dobiegali siedemdziesiątki. Oskarżony Jan Z. był tak schorowany i niedołężny, że sędzia pozwolił mu zeznawać na siedząco. Pytań sądu słuchał z najwyższym trudem, przykładając rękę do ucha. Obserwatorzy procesu okrzyknęli Jana Z. lokalnym Humerem, chociaż tych dwóch ludzi więcej dzieli niż łączy.<br>Oskarżony o ludobójstwo były ormowiec konsekwentnie nie przyznawał się do zarzutu. Konsekwencja ta jednak nie budziła zaufania, bowiem w trakcie rozprawy kilkakrotnie zmieniał wyjaśnienia, za każdym razem kogo innego obarczając odpowiedzialnością za popełnienie zbrodni. Najpierw mówił, że to