zastosowania typologii Thienemanna-Neumanna do jezior polodowcowych leżących w środkowej części Europy jest podział Stangenberga (1936), zmodyfikowany przez Wiszniewskiego (1953) (ryc. 15).<br>Jeziora o wykształceniu harmonijnym cechują się pewnym zakresem zmienności parametrów. I tak, np. stężenie P&lt;hi rend="lower"&gt;całk.&lt;/&gt; podczas cyrkulacji wiosennej jest następujące (wg Lamperta i Sommera 1996): jeziora ultraoligotroficzne &lt;5, oligotroficzne 5-10, mezotroficzne 10-30, eutroficzne 30-100 i hipertroficzne >100 (g/l&lt;hi rend="upper"&gt;-1&lt;/&gt;. Wieloletnie obserwacje wykazują, że występuje harmonijna ewolucja od oligotrofii do eutrofii, jednak istnieją wyjątki od tej reguły. Jeziora harmoniczne pod wpływem ogólnych zmian klimatycznych lub innych zmian zachodzących w obrębie samej zlewni, mogą stać się dysharmoniczne