i stanęła po drugiej stronie siatki.<br>Beret - ciemnogranatowy, wojsk zmechanizowanych - zdjęła już wcześniej. Włosy miała ni to szare, ni brązowe. Typowo polska, nijaka barwa, będąca efektem stopniowego ciemnienia jasnych, dziecięcych czupryn.<br>Musiała mieć co najmniej dwadzieścia pięć lat, może nawet bliżej trzydziestki. Nosiła też po trzy gwiazdki na naramiennikach bluzy-olimpijki. No i dziwny, nieokreślony uśmiech czy może raczej zalążek uśmiechu w kącikach ust.<br>- Dembosz - powiedziała żołnierskim tonem, śmiało wyciągając rękę. - Pisze się przez "e" i "m".<br>Patrzyła na niego... no, nie umiał tego nazwać. Wrogo? Z góry? Z dystansem? Żadne z tych określeń nie pasowało. Jedno wydawało się pewne - że