wolno mi...<br>- Tak, oczywiście.<br>Widziałam go już kilkakrotnie: na schodach wiodących do drzwi frontowych, w jadalni, w białym gabinecie pielęgniarek.<br>Przyciągnęła moją uwagę jego twarz o rysach raczej nieładnych, o wydatnych wargach zaciśniętych w grymasie bólu czy zwątpienia.<br>Ciemne oczy &lt;page nr=91&gt; patrzyły pochmurnie spod gęstych brwi i to nieufne, odpychające spojrzenie onieśmielało moje oczy. Mijałam go nie zdradzając najmniejszym ruchem twarzy, że go zauważyłam; nie uśmiechałam się. Chciałam się do niego uśmiechnąć.<br>Wypatrywałam jego szczupłej sylwetki w korytarzu, a kiedy nadchodził, obserwowałam go ukradkiem spoza kwadratowego filara; patrzyłam za nim, jak schodził wolno po stopniach w dół. Biegłam do okna, aby zobaczyć