i śmierci bohaterki w szpitalu wariatów mogły wypaść wiarygodnie (a tak się stało), aktorka w poprzedzających je, domowo-rodzinnych, nasyciła reakcje swej bohaterki najczystszym uczuciem do Hrabiego Henryka (Jerzy Zelnik). Pokazała Żonę jako kobietę ciepłą, bezgranicznie oddaną i dobrą dla swego męża, czułą dla syna. Tym wyraźniejsze stawało się jego opętanie poezją, skoro taką piękną i dobrą kobietę dla niej opuścił i doprowadził do obłędu. Aktorka zastosowała tu sprawdzoną zasadę puentowania romantycznej poezji bardzo realistycznym aktorstwem. Nie po raz pierwszy zresztą, trudno nie przypomnieć w tym miejscu postaci całkowicie odmiennej, zagranej rok wcześniej wedle podobnej zasady, mianowicie Laury, romantycznej kochanki Kordiana