wymusić na sobie, nie na partnerach, którzy przecie zatańczą zawsze, tak jak im zaśpiewa. Rozwój zdarzeń jest więc znakiem wewnętrznej przemiany bohatera. Ma ona aspekt intelektualny czy wręcz teologiczny: chęć udzielenia sobie ślubu - pisze Gombrowicz - jest "konsekwencją (...) myśli, że nie Bóg stworzył człowieka, a człowiek Boga" (Dz II 174). Ale opiera się na procesie, który odsłonił się już nam - częściowo - jako historia pożądania.<br>Gombrowicz nie lubił o nim mówić. Nic dziwnego. Przypomnę słynne zdanie z Dziennika: &lt;q&gt;"Źródła moje biją w ogrodzie, u wrót którego stoi anioł z mieczem ognistym. Nie mogę tam wejść (...) bo... te źródła wstydem tryskają, jak fontanny!"&lt;/&gt; (Dz II