zwrócić uwagę na osobliwy mariaż retoryki i parodii, który zdaje mi się wyróżnikiem Ferdydurke. Prawie wszystkie fikcje Gombrowicza - nawet opowiadania - mają szczególną stylistyczną "cechę", jakby znak firmowy. Najjaskrawszym przykładem byłby sarmacki bełkot w Trans-Atlantyku... A w Ferdydurke? W Ferdydurke znać chęć przekonania, zafrapowania, czasem nawet - zagadania czytelnika. Dlatego nawet opis czy wspomnieniowa relacja mają silne zabarwienie retoryczne. Gombrowicz nie zdaje czytelnikowi sprawy, nie wtajemnicza go w swe poufne sekrety, w ściślejszym sensie nie rozmawia nawet... - nie, on go zniewala, zadziwia, przekonuje i przekrzykuje, poucza i zagaduje, jeśli zaś nawet prosi o współczucie, to z taką intensywnością, iż widać, że sam