szampana. O możliwościach przyswajania alkoholu przez robotników świadczy do dziś kilkadziesiąt opróżnionych butelek wmurowanych we frontową ścianę budynku.<br><br>Nie chciała architekta; domu, jaki nosiła w głowie, nie można było zrobić pod czyjeś dyktando. Zaprosiła młodych ludzi z miasteczka. Objawiły się talenty. Dzięki niej chłopak po technikum gastronomicznym trafił na ASP, opłacała jego czesne. Solveig wrócił entuzjazm, znowu widziała przyszłość w jasnych barwach, wyobrażając sobie, jak zmieni całe miasto w kolorową Republikę Marzeń. List z poparciem idei przysłał z Kanady Karl Shutz.<br><br>Poparcia zabrakło ze strony ówczesnego burmistrza. Wszelkie ruchy szalonej Amerykanki zostały zamrożone do czasu kolejnych wyborów samorządowych. Władze lokalne zmieniły