wobec epoki. W sztuce Woltera Brutus ukazał się na scenie z krótko ostrzyżonymi włosami i w antycznej todze, zaprojektowanej według wskazówek malarza Louis Davida. Wywołało to wzburzenie publiczności, było roztrząsane przez krytyków, zostało potem uznane za początek nowej epoki w dziejach teatralnego kostiumu. Ale nowości w tej dziedzinie przyjmowały się opornie. <br>Dyrekcje teatrów nie miały zamiaru wydawać zbyt wiele na zaopatrzenie garderoby teatralnej (ani nie miały na to środków); uciekano się więc do podstępnych wyłudzeń. Gdy na przykład markiz de Custine zechciał mieć kostiumy historyczne do swej sztuki Beatrix Cenci (Porte-Saint-Martin, 1833), Harel kazał mu za nie zapłacić niebagatelną