w której szermowano bez umiaru przy ważnych i przy błahych okazjach argumentem "myślenia podług wartości". Zawodna wydaje się jednak w odniesieniu do literatury będącej domeną tyleż licencji, co konwencji, a co za tym idzie hierarchii i autorytetu, choćby miał to być autorytet awanturnicy i ladacznicy, która umie wydostać się z opresji zgotowanej przez zinstytucjonalizowane gatunki mowy. Argumenty przeciwko myśleniu hierarchicznemu w literaturze są w istocie "ponowoczesne". Godzą bowiem w całą tradycję modernizmu (nowoczesności), w której za wartościowe uznane zostają jedynie teksty, które zdolne są różnić się. Pisanie rozumiane jest jako dążenie do wytworzenia różnicy między własnym tekstem a innymi tekstami, już