Jakże mógłbym nie zaufać pańskiej gościnności, szanowny panie Wincenty?<br>Pan Wincenty jest człowiekiem bystrego umysłu. Dobrze zna świat, choć z perspektywy nieco odmiennej niż nasza. Poza tym ma cechę, na którą liczyłem od początku.<br>A mian owicie wszelki alkohol budzi w tym pięćdziesięcioletnim malcu rzetelną wielkoduszność.<br>Był przekonany, że nie ośmielę się skorzystać z jego gościnności.<br>I oto: Ja zaufałem - i tak to stoimy naprzeciw siebie.<br>Wicusia otrząsa ciepły dreszcz wzruszenia. Zaufałem, jestem jego gościem!<br>Rozgrzany wódką i rumem pan Wicuś uznaje - nie myląc się - że moje przybycie na jego noworoczny bankiet jest najbardziej godną, ufną formą przeprosin, na jaką mógł zdobyć