w kwestiach winy, by następnie oskarżonych przekazać władzom świeckim, ale same orzekały karę śmierci i organizowały egzekucję. Według kronikarzy - Marcina Kromera i Joachima Bielskiego - sądy duchowne dość często stosowały karę spalenia żywcem, czemu w późniejszych czasach sprzeciwiała się szlachta. Od 1685 roku sprawy zagrożone stosem rozpatrywały trybunały składające się z osób duchownych i świeckich. W połowie lat sześćdziesiątych XVI wieku, tuż po śmierci Zygmunta I, sądy kościelne zostały pozbawione ramienia świeckiego (&lt;foreign&gt;brachium saeculare&lt;/&gt;) i odtąd też straciły na znaczeniu.<br><br>&lt;tit&gt;W ręku mistrza sprawiedliwości&lt;/&gt;<br><br>Niezwykle ważnym funkcjonariuszem staropolskiego aparatu ścigania przestępstw i wymiaru sprawiedliwości był kat - zwany mistrzem sprawiedliwości - razem ze swymi pomocnikami