własnego istnienia.<br>Zapewne jest w tym odkryciu wielki dramat. Dramat, który dziś jeszcze odczuwamy. K bowiem, pisząc w pierwszej osobie - a jakżeż inaczej mógł ująć autopsję własnej myśli aż po granice zakreślone przez rozum? - każe czytelnikowi identyfikować się z następującymi po sobie nieodzownie wywodami właśnie dlatego, że ich fundamentem jest osobowość autora refleksji, osobowość K w wypadku samego K, osobowość L w wypadku L. Ale każdy z nas wie - i tu właśnie rozgrywa się ów dramat, tu jest źródło podniecenia, które odczuwamy przy lekturze pism K - że odtwarza w sobie ten dramat na nowo. Nie wyciągamy wniosków na podstawie założeń ogólnych