najlepszych chęci, a los odpłacił jej okrucieństwem.<br>Dziewicza głupota Karoliny byłaby ostatecznie do zniesienia. Ale Karol?<br>Chłopiec, który dyplom zrobił w trzy lata, mówił czterema językami i zaliczył siedemdziesiąt osiem dziewcząt!<br>A w dwudziestym czwartym roku życia? Choroba, jak cios toporem: pierwszym drugi... dwunasty zamach samobójczy!<br>Pani S. mogłaby przyjąć ostatecznie okrucieństwo losu jako wyrok Opatrzności i sprawiedliwą karę za jej własne okrucieństwo wobec tych, których porzucała, rujnowała, prowadziła do dramatów, jakie w jej epoce rozwiązywano głównie przy pomocy wsadzonej między zęby lufy pistoletu!<br>Pani S. jest jednak zbyt dumna, by w ogóle zważać na Opatrzność.<br>Upadek Karola uznała za osobisty