spodu. Komendant gapił się w zapluszczone okno, deszcz zacinał z ukosa w cztery szybki, lecz działkę mimo szarugi widać było aż za dobrze. Przez sekundę chłopcu się zdawało, że tuż za płotem lśni płowa łepetyna Mariuszka. Komendant, z rombikami dwoma na kołnierzu munduru, siedział w starannie zapiętej bluzie. Miał szybkie, ostre spojrzenie. Chłopca nagle tknął lęk o Mariuszka, <br>bo te oczy dobrze i daleko widziały.<br>- &lt;foreign&gt;Wot gałantnyj malczik k nam priszoł&lt;/&gt; - oznajmił dróżnik. - &lt;foreign&gt;Nu, pokażi towariszczu komandiru, kak ty ludiej pozdrawlajesz.&lt;/&gt;<br>Chłopiec ukłonił się głęboko. Strzelił przy tym obcasami.<br>Oficer z zaciekawieniem przyglądał mu się długą chwilę.<br>- Twój &lt;foreign&gt;bat'ko&lt;/&gt; u cara