w sobie mogą mieć taki właśnie, eschatologiczny wymiar.<br>W Kronice zapowiedzianej śmierci narracja akcentuje odwlekanie, tutaj - podkreśla nieuchronność tego, ku czemu zmierzają ludzie poddając się losowi. Oba filmy łączy bierność, brak wyraźnych działań nastawionych na uniknięcie zapowiedzianego lub przepowiedzianego. W Szklanym sercu jedynie Hias stara się nie dopuścić do tragedii, ostrzega... - ale na próżno. Ludzie - mówi - są "jak zaczarowani" i "z otwartymi oczami idą w nieszczęście". Są jak w letargu. Pasywność bije z całego obrazu. Widać to choćby w sposobie filmowania. Większość zdjęć zrobiono nieruchomą lub prawie nieruchomą kamerą. Ruch, jaki wprowadza do filmu montaż, ma tu raczej charakter skokowy, podobny