palcami musnęła skromnie.<br>- Gerhardt, kiedy mówił do mnie, naprawdę widział mnie piękną. Jego głos nie kłamał: ten głos pełen był ciepła, zachwytu. Ręce nie kłamały... spojrzenie... &lt;gap&gt;.<br>Spuściła głowę.<br>- O, tu - położyła dłoń na piersi - tu biło jego tętno nad moim sercem. A tu - przesunęła dłoń ku ramieniu - ślad ręki nie ostygł jeszcze; trwa... Uśmiechnął się: &lt;gap&gt;. I prawda! Cóż innego powiedzieć można o sercu?<br>Nagle żachnęła się.<br>- Co? śmiejesz się ze mnie? Myślisz pewnie: wariatka.<br>Patrzyła ostro.<br>- Nie wyobrażaj sobie, że od razu uwierzyłam; że nie sprawdzałam, na próbę nie wystawiałam. Przecież rozumiem: mężczyzna czterdziestoletni i baba stara... w tydzień później przyszłam