nie patrzeć w tę stronę podwórza, gdzie <br>rzucona w kąt niby jeden z tych odpadków, które się <br>tam walały, bawiła się swoimi skorupkami od jajek i starymi <br>blaszankami Józia. <br><br>Z początku przychodziło mi to bardzo trudno. <br><br>Czułam niemal fizycznie ból jej obecności, wiedziałam <br>o niej w każdej chwili. <br><br>Ale powoli oswajałam się z tym. <br><br>Drobna, skulona pod murem postać przestawała budzić zgrozę <br>i wstyd. <br><br>Przyzwyczaiłam się do jej widoku. <br><br>Zaczynałam zapominać o niej. <br><br>Ale Adela po dawnemu przynosiła jej codziennie chleb, a pewnego <br>dnia powiedziała tak jakoś zupełnie spokojnie i zwyczajnie: <br><br><br>- No, dzisiaj będę mogła zrobić z nią nareszcie <br>porządek. Dziadek staje