Nieustannie krążą. Lubią to. Lubią mnie dręczyć. Ale ja się uśmiecham. Maleństwo, już wiem, co zrobić. Przecież możliwe jest wybłaganie, odczynianie. Użyję ostatnich magicznych słów, które mi zostały. Powiem, a ty zakopiesz je w ogrodzie. Czary. "Niech śmierć dotknie ich, nie mnie. Niech zginą w płomieniach. Albo utopione. Niech zdechną otrute. Rozgniecione, przejechane, zmiażdżone. Z głodu niech umierają i z zimna. Niech umrą. One niech umrą. I wszystkie ich pokolenia. Nie ja.<br>"Siostro? Siostro!<br>Co się z tobą dzieje! Co robisz? Dlaczego postępujesz wobec mnie tak okrutnie. Nie wystarcza ci, że dręczysz swojego męża? Dlaczego więc jeszcze mnie? Cóż złego ci