łąki bez granic<br>nie służą nikomu na nic<br>są dla tych białych zajęcy<br>są dla tych białych baranków<br>i dla skrzydlatych tysięcy<br>myśli radosnych kochanków. -&lt;/&gt;<br><br>Dopiero wojna sprawiła, że to samo niebo ujrzała poetka zupełnie inaczej. <br>I - rzecz charakterystyczna - zanim jeszcze powstały wiersze o śmierci spadającej <br>z nieba, w utworze otwierającym wydany w 1941 roku w Londynie zbiór Róża i lasy <br>płonące autorka jakby powróciła do swoich wcześniejszych wizji, ale w jakże <br>odmiennej tonacji emocjonalnej:<br><br>&lt;q&gt;Nie cieszy mnie, o świcie, złoty obraz chmur,<br>Gdyż nazbyt jest nietrwały w rozrzutności swojej:<br>Wpierw: ołtarz - już po chwili: oaza wśród palm,<br>Która blednie, wiotczeje