można przywyknąć. Słony jest przyjazny i szczery. Jego żona najwyraźniej nie miała nic przeciwko mojej obecności na swym terytorium (zaczynam chyba myśleć po smoczemu), a dzieci wydawały się miłe i dobrze wychowane, choć ponadprzeciętnie żywe. Miałem tu wszelkie szanse, by spokojnie wrócić do pełnego zdrowia, odtworzyć zniszczoną kolekcję roślin i owadów, z których ocalał jedynie ów piękny czarno-niebieski motyl, a także wiele się nauczyć. Tak myślałem aż do chwili, kiedy na scenę wkroczyła Jagoda.<br><br>Zjawiła się dla mnie dość niespodziewanie. Do tej pory mam cień żalu do Słonego, że mnie nie uprzedził w żaden sposób. Kto wie, jak potoczyłyby się