były poprawiane. Eneidę ukończył Wężyk w latach 1826-1827, Edypa króla również w 1827. Wycofał jednak tekst z drukarni już po uzyskaniu zgody cenzury, zapewne uznając go za niegotowy. Pracę nad nim zamknął ostatecznie dopiero w roku 1856.<br> Dokonany wybór i utworów, i gatunków, traktowanych jako szkoła tworzenia, odzwierciedlał doskonale ówczesną sytuację klasycyzmu, z jednej strony wciąż żądającego od swych adeptów, by studiowali dzieła wzorowe (przy tym niekoniecznie utwory największe nosiły to miano) i uprawiali zwłaszcza gatunki wysokie, o jasnych wyznacznikach estetyczno-etycznych &#150; z drugiej natomiast poddawanego nieuchronnej kuracji wstrząsowej, aplikowanej normatywnej poetyce przez nieklasyczne prądy i tendencje. Franciszek Wężyk