półprzytomny, charczy i pluje krwią. Dzwonię na Borisa, gaszę światło i wychodzę na korytarz.<br>Biegnę do swojego pokoju: naciągam buty z cholewami i ciemny płaszcz nieprzemakalny. Na schodach mijam Borisa, widocznie w drodze do buduaru. Otwieram drzwi frontowe i staję chwilę na ganku. Noc jest ciemna, kontury drzew tu i ówdzie tylko odrzynają się od linii nieba. Jest dość chłodno, zmrożona trawa chrupie pod stopami.<br>Nagle źdźbła iskrzą się światłem. Podnoszę głowę, by ją natychmiast znów schylić przed silnym snopem światła.<br>-Hände hoch! Hands up! Ręce do góry! - słyszę donośny głos zza klombu z zegarem słonecznym.<br>Posłusznie podnoszę ręce. Reflektor gaśnie