w której XX wiek pod postacią Jezusa-lotnika wzlatuje w przestworza na aeroplanie w asyście ptaków rzeczywistych i mitycznych?).<br>Metafora wiatru była jedną z głównych metafor romantyzmu. <br><br>&lt;gap&gt;<br><br>Błokowski Gamajun również nie mówi o wietrze wprost. Wiatru u Błoka można się jedynie domyślać - jak u Wasniecowa - na podstawie pewnych symptomów, pewnych oznak:<br>&lt;gap&gt;<br><br>Żywiołem, który zdaje się panować w wierszu nad innymi żywiołami, jest ogień: w strofie pierwszej - ogarniający niebo i wody blaskiem zachodzącego słońca, w drugiej - szalejący pod postacią pożarów, w trzeciej - gorejący wyrazem miłości w oczach Gamajuna.<br>Wiersz urzeka malarstwem. Każda strofa mieni się jakimś odcieniem czerwieni: pierwsza - purpurą zachodzącego słońca