mu tak smutno i rzewnie, że aż dobrze. Nie dziwi się nawet, że w tę drogę bez końca odprowadza go ogromne i wydłużone przez pogłos ujadanie Panfila, psa podwórzowego państwa Linsrumów.<br><br> 20. Wieźli Polka jak jakiego pana. Leżał sam jeden na wozie wymoszczonym grochowinami. Pod głowę wetknięto mu białe worki pachnące mąką. Koń szedł szparko, starał się, jak mógł, ciągnąc ciężką i niezgrabną, brzęczącą żelastwem furę pana Pluski. Obok kroczył woźnica, zagłębiwszy swą groźną twarz w miedzianej brodzie. Z przyzwyczajenia uderzał co chwila lejcami po żylastym boku końskim. Za nim szli gęsiego Kajaki i Ferdzia z fajerką. Obaj chłopcy z szacunkiem