Tak zaczęła się moja przyjaźń z Erwinem z ulicy Zapomnianych Rzeczy. On znalazł we mnie wdzięczną słuchaczkę, a ja w nim nauczyciela. Przesiadywaliśmy w pokoju na zapleczu. Nad naszymi głowami kręciły się drewniane wiatraczki odganiające złe moce, a w oknie powiewały kolorowe wstążeczki, mające przywabić dobre moce. Z każdego kąta pachniało tajemnicą i... smutkiem, bo przedmioty otaczające Erwina dla większości Koloraków były jedynie nieco śmiesznymi reliktami przeszłości.<br>Erwin opowiadał mi o sobie, o Krainie Kolorów, o jej mieszkańcach, o przedmiotach, które miał w swoim sklepie. Tych opowieści lubiłam słuchać najbardziej. Z kolei Erwin najchętniej opowiadał o Pani Dobrej i Mądrej.<br>- Ona