własną przestrzeń. Być nawet takim robaczkiem w jabłku. Wyżerać sobie korytarz, centymetr po centymetrze. Być robactwem systemu, trwać i uczestniczyć! Przypominać w ten sposób, że są jeszcze inni, że jabłko prędzej czy później zgnije, że prędzej czy później pierdolnie wszystko, rozsypie się w drobny mak.<br>- Robactwem czy sumieniem ludu? To pachnie ekstremizmem...<br>- Nazywaj to sobie, jak chcesz. Może i tak! Może brakuje nam sytuacji ekstremalnych, może właśnie zatraciliśmy rozumienie życia jako granicznego, ekstremalnego i napiętego do granic możliwości, wręcz spazmatycznego fenomenu! Ja chciałbym to w sobie odnowić, odetchnąć jak świeżym powietrzem... bo zaczynamy tracić ten rodzaj niepowtarzalnej, zdrowej złości, ostrości widzenia