przerwał widząc, że pan Marian intensywnie czegoś wypatruje w krzakach. Podążył za jego wzrokiem, ale nie zauważywszy nic szczególnego kontynuował: - Otóż pewnie się panowie zdziwicie - zauważyłem, że wymawiając słowo "panowie" popatrzył na mnie z wyraźną niechęcią. - Bo pewnie moje nazwisko będzie wam dobrze znane. Otóż nazywam się Szul... <br>- Patrz pan! - palacz przerwał mu wpół zdania. - Ktoś tam idzie, czy tylko mnie się wydaje?<br>- Gdzie?! - niespodziewanie głośno krzyknął sierżant. W jego zachowaniu dostrzegłem objawy silnego podenerwowania i niepokoju. Prawdopodobnie obawiał się, że zostanie nakryty na piciu bimbru z palaczem i szeregowym żołnierzem, co w przypadku tak wysokiej, podoficerskiej szarży mogło oznaczać całkowitą