zrozumiała. Rozpoczęliśmy drugą wojnę światową z gwarancjami, z pokryciem, z sojusznikami, a dla mnie, jak i dla wielu, &lt;orig&gt;epopea&lt;/&gt; skończyła się po latach w &lt;name type="place"&gt;Oulton Park Camp&lt;/&gt;, gdzie zaciągając nas do PKPR, dano nam do przeczytania taki kawałek prozy:<br>"&lt;q&gt;Jeżeli zgłoszenie pana o przyjęcie do Armii Brytyjskiej zostanie przyjęte, będzie pan mianowany oficerem kontraktowym Armii Brytyjskiej z przydziałem do PKPR. Z tą chwilą przestanie pan być członkiem Polskich Sił Zbrojnych&lt;/&gt;". Taki był finał.<br>Uraz - powtarzam - jest zrozumiały. Mimo to uważam za historyczną zasługę gen. Andersa, że pozostał lojalnym i wiernym sojusznikiem do końca, do rozpaczliwego finału. Umożliwił tym powstanie w Anglii