w trakcie kilkumiesięcznej rekonwalescencji był świadkiem złowrogiej praktyki postępowania z innymi bezpalca u ręki, po pewnym czasie rzeczywiście uznałby, że bez tego palca nie może żyć, że może żyć tylko w tym miejscu, w którym mu powtarzają, że gdzie indziej nie może. <br>Schodziłem do miasta nawet podczas najgorszych dni, w panicznym, wszechogarniającym lęku, kiedy czułem przerażenie z powodu szumu rzeki przelewającej się w meandrach, bałem się światła lamp na deptaku, ciemnego nieba. Wiedziałem, że muszę wyjść, że nie mogę zostawać sam ze sobą właśnie dlatego, że się boję; nie było to łatwe, łatwiej jest z konkretnym, zlokalizowanym lękiem, choć lęk zlokalizowany