radości zabija nudnymi kazaniami o cnocie oszczędności i wychowuje posępnych dusigroszy. To były hipis łasy życiowych rozkoszy, który w pewnym momencie zrozumiał, że nawet na supermodne spodnie dzwony czy kwietne girlandy też trzeba zarobić, a realny świat przyjemności bez pieniędzy nie istnieje. Wychodzi z założenia, że jeśli kilkulatek nauczy się panować nad pieniądzem, gdy dorośnie nie dopuści, żeby to pieniądz zapanował nad nim. <br>A swoje słuszne wnioski sprawnie przekłada na język życiowego konkretu. Opisuje, jak za pomocą domowego komputera założył rodzinny bank. Na "konto" dziecka w elektronicznym Banku Taty co miesiąc wpływało kieszonkowe. Dziecko mogło je "wypłacić" i wydać od razu