zdecydowano nieodwołalnie, że na niebie jest miejsce dla 88 gwiazdozbiorów. Wtedy również Ejnar Hertzsprung i Henry Norris Russell zaproponowali trzyliterowe skróty łacińskich nazw gwiazdozbiorów, powszechnie odtąd używane (pełną listę łacińskich nazw i skrótów oraz nazwy polskie, a także przybliżone położenie środka gwiazdozbioru podaje "Dodatek" na końcu książki).<br>Przed 1922 rokiem panowała dość duża swoboda przy dzieleniu nieba na gwiazdozbiory. Ponieważ ich granice nie były dokładnie ustalone, obdarzeni co bujniejszą wyobraźnią astronomowie próbowali do kanonu antycznych konstelacji dodawać nowe. Miało to zresztą swoje uzasadnienie. Starożytni uczeni bowiem pozostawili wiele gwiazd poza zarysem gwiazdozbiorów. Brało się to stąd, że starożytni traktowali bardzo dosłownie