przez okno, zwłaszcza latem, słuchać jego gry. <br>Piotr Łoboz był wirtuozem niezwykłym. Po ukończeniu w konserwatorium krakowskim klasy fortepianu prowadzonej przez Wiktora Łabuńskiego został asystentem Egona Petriego w berlińskiej akademii muzycznej. Po wojnie związał się z Wrocławiem. Grał wszystko. Nie istniały dla niego bariery techniczne. Celował w wirtuozowskich transkrypcjach i parafrazach, kontynuując - chyba jako jeden z ostatnich - tradycje pianistyki wywodzące się wprost ze stylu gry Liszta i stylu brillant. Był przecież także znakomitym chopinistą, dającym w latach sześćdziesiątych regularne koncerty chopinowskie na antenie Polskiego Radia. Przede wszystkim jednak był niezrównanym akompaniatorem, posiadającym fenomenalną umiejętność gry a vista, o której do dziś