z grania?<br><br>Praca na planie nie ma nic wspólnego z zabawą. To ciężka, samotna szarpanina z własnymi lękami, ułomnościami, kompleksami. Przyjemność rodzi się dopiero potem, kiedy konfrontuje się efekty z tym, co się chciało osiągnąć. Świadomość, że mogłabym być oceniana przez publiczność już na etapie prób albo w czasie realizacji, paraliżuje mnie. Dlatego między innymi nie mam odwagi występować w teatrze. Zawsze jestem pierwszym widzem swojego filmu. Potrafię ocenić siebie surowo. Jeśli nie jestem zadowolona, chcę mieć możliwość zmiany. Teatr tego nie daje. Wyjście na scenę, tak jak występowanie w telewizyjnych programach na żywo, budzi we mnie lęk i fizyczny opór