znaczy od góry i wyglądały jak kopce śniegu. Marzyłam, żeby wyjść z samolotu i przechadzać się po obłokach.<br>Na górce była jeszcze ta dziewczyna, którą dokwaterowano nam do pokoju.<br>Chyba nazywała się Beata. Nieważne, nie znałam jej i nie miałam ochoty zapoznawać się z nią. Oprócz nas mniej więcej trzydziestu paralotniarzy płci męskiej.<br>Rozłożyłam skrzydło na ziemi, przygotowałam do startu. Wreszcie umiałam zrobić to sama. Do tej pory Jadwiga zawsze musiała mi pomagać.<br>Ustawiłam się pod wiatr. Zawsze startuje się pod wiatr. Tak trzeba.<br>Obok mnie stał Grzesiek i mój dawny instruktor. Patrzyli na tamtą obcą dziewczynę. Na mnie nie zwracali