świecie bohatera, jego fantazmatowi nadał Gombrowicz ciężar i powagę konieczności. Tym samym napisał rzecz, którą można by - z niejakim lękiem - nazwać tragedią psychoanalityczną... Bogowie - i Bóg także - są tam nieobecni: może dlatego przybiera ona często pokraczny kształt groteski. Pod tym kształtem czuć jednak tragiczną strukturę, przesłoniętą bełkotem i fantasmagorią, "rozkoszami partactwa", do których przyznawał się Gombrowicz. Dlatego też Ślub jest tak trudny do zrozumienia i wystawienia. Tragiczne decorum zostało bowiem zniesione czy raczej, zeświecczone aż do pokraczności; co gorsza, oddaliło się od nas samo pojęcie tragiczności. Tym jednak większa ambicja i oryginalność Ślubu.<br>Tragiczna zbrodnia została ukarana: &lt;q&gt;"Niech wasze ręce ] Mnie