Czym miłość nie jest<br>Marcin, Anka, Rafał, Barbara i Krzysiek - wszyscy jak jeden mąż mieli problem z własną tożsamością, czyli określeniem siebie jako odrębnej, trwałej całości. Wydawało im się, że szczęście można osiągnąć tylko poprzez całkowite zrozumienie się, osiągnięcie jednolitych poglądów na wszystko i absolutne uwielbienie każdej bez wyjątku cechy partnera. Ktoś, kto tak myśli, nie dyskutuje, bo nie wyobraża sobie różnicy zdań: "Przecież skoro się kochamy, to akceptujemy siebie nawzajem". Tymczasem przekonanie, że miłość to jedność, prowadzi albo do zagubienia własnego ja, jak robi to narcyz komplementarny (Barbara i Rafał), albo do lęku przed zbytnią bliskością i bolesną ewakuacją ze