tego, co ich język przenosi z realnego świata konkretów codzienności, jak też owe konkrety bywaj odkształcane i porządkowane presją pamięci, świadomości, jaki sposób nawiązują czy też nie nawiązują dialogu z kulturą literacką kraju osiedlenia itd. Z tego punktu widzenia rzec ujmując, właśnie poezja emigracyjna obok eseju wydaje mi się szczególnie pasjonującym obiektem lektur i badań. Emigrant jeśli tylko postrzega świat w którym żyje, znakomicie może poszerzyć geograficzny i kulturowy wymiar naszej zbiorowe wyobraźni. Tak właśnie dzieje się w wielu utworach powstałych na emigracji, a nawet wcześniej, w okresie wojennego uchodźstwa, bo już wtedy wyobraźnia poetycka musiała uporać się nową dla niej