pewnością jako całości zamknięte i jednorazowe. Istnieje chyba jakiś narkotyk dokumentu osobistego. Raz się udało, więc pisze się dalej. Pozorna prostota formy wciąga, szczerość kusi, nieznany czytelnik - o ileż bliższy autorowi dziennika czy wspomnienia niż czytelnik powieści - rzuca wyzwanie.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div sex="f"&gt;<br> Anna Sobolewska<br><br>&lt;tit&gt;Proza pamięci i wyobraźni&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;I. "Ja", które "nudzi i paskudzi"&lt;/&gt;<br><br> Badacz literatury najnowszej staje wobec pytania, czy żyjemy w epoce rozkwitu talentów, eksperymentów formalnych i poznawczych, solidnego literackiego rzemiosła, czy też w epoce powielania form i jałowych prowokacji pisarskich. Rzadko zdarza się, żeby literacka współczesność prowokowała tyle odmiennych diagnoz krytycznych i historycznoliterackich.<br> Dyskusję na temat prozy młodych pisarzy zainicjował artykuł