chłopaka ślady - jakby Liść umazał palce w sadzy albo w błocie. Lecz to włosy Magwera sczerniały w miejscach, w których dotykały ich dłonie Liścia. Doron podniósł wzrok wyżej. Szerszenie byli nie dalej, jak na pięćdziesiąt kroków. Z tej odległości mógł już rozróżnić malunki na maskach zakrywających ich twarze.<br>- Liściu! - Magwer patrzył na niego przytomnym wzrokiem.<br>- Szybko! - Doron poderwał się z ziemi, pociągnął Magwera za sobą. Popędzili ku domom Dabory ile sił w nogach, czekając, kiedy strzały o żółto-czarnych lotkach przebiją ich plecy. Czy to jednak gwardyjscy łucznicy już nie mieli pocisków, czy też zdumiał ich widok uciekającego gołego mężczyzny, czy